Life on transit

May bagong salta sa second floor. Taga probinsya din. Siguro mag-asawa, pero wala akong may nakitang sing-sing sa mga daliri nila. Malamang nagbabahay-bahayan lang. Mga bata pa. Pero mas bata ako.

Hinatid sila ng nanay ng babae noong unang dating nila. At tulad ng magic balls pag nababasa, dumami sila. Anim sila sa isang kwarto na good for two.  Isa na dun ang kasambahay nila na nagmamaganda at isang maliit na bata na hindi ko alam kung anak nila. May hinala ako na yung kasambahay nila ay dun na natutulog sa kisame at yung bata sa aparador. Ang lakas makadala ng katulong pero hindi makahanap ng tamang bahay.

Inaamin ko, mapili ako sa mga tao. Kadasalan, pag sa unang tingin ko ay hindi ko siya gusto, magkakabuhok nalang si Boy Abunda, eh wala talagang imikan na mangyayari. Isama mo na rin ang pagtaas ni Mahal.

Hindi ko gusto si Enday. Sa tuwing lalabas ako ng kwarto at nakakasalubong siya, naaagnas ang mga nipples ko sa takot. Ang talas ng tingin, sa sobrang talas kahit gaano pa kakapal ang foundation mo, makikita parin niya ang mga blackheads. Hindi ko pa nasubukan kung may night vision din siya, pag nagkataon pwede na siguro siyang i-upgrade para gawing flashlight.

Kunti lang ang mga pagkakataon na nakikita ko siya sa bahay. Iisa lang ang lugar na pinaghuhugasan namin ng mga pinggan, kaya kadalasan dun ko siya natitimingan. Minsan nauna siya, kaya pumila ako para ako na ang kasunod. Nung nalaman na niya na nandun ako sa likod, si Enday, kung makapunas ng plato parang wala nang naghihintay na bukas. Mga ceramics na pinggan, nagiging transparent. Pohtangena, ano ba ang problema ng babaeng ito?

Hindi na ako nagpatuloy pa sa paghugas. Kaya ngayon, wala na kaming magamit dahil hindi pa nahuhugasan.

Yung bata naman nakakatakot. Mga 4 or 5 years old siguro, babae at kulot ang buhok. Sa tuwing nakakakita ako ng taong mahaba ang buhok at kulot, hindi ko maiwasan na i-associate sila sa mga santo na pinaparada tuwing holy week.

Maaga akong gumigising. Katapat ng kwarto ko ang CR. Muntikan ko nang masipa ang bata nung pagbukas ko ng CR mga alas 5 ng umaga ay nandun siya sa loob at naglalaro ng sabon. Kung hindi ko lang napigilan ang sarili ko, basag na siguro yung panga niya. Mahirap ang magulat, lalong lalo na sa mga taong mahilig sa kape.

Mahigit na sa dalawang taon akong nakatira dito, at sa susunod na linggo na ang huli dahil ako yung tipong hindi tumatagal sa iisang lugar. Marami akong issue sa buhay, isa na dun ang “trust” at “familiarity”.

Kasabay ng paglipat ko ng bahay, ay ang pagtigil sa pagsusulat sa unang tirahan ko. Dito. Kaya ladies and gentlemen, this will be my last post.

Paalam.

PS: Nagsusulat parin ako, a much darker but still a humor blog. Pero hep! Hindi ko sasabihin kung saan. 🙂

 

Zup?

Gawin nalang nating chatroom tong blog na to. Hahaha

I miss you all too.

Thank you.nxtwek na ako magpopost.alang gana e.haha

Chicken Noodles and those other shits

Wala na sana akong plano pang bumalik pa sa pagblog.  Tuluyan nang nawala yung hilig ko. Yung feeling na gigising ka isang umaga at malalaman mo na nawawala yung isang nipple mo. Ganun yung nararamdaman ko, yung parang may kulang pero hindi naman kailangan.

Ilang buwan lang ako nawala pero pakiramdam ko nalayo ako sa mundo ng internet ng ilang taon. Ang dami nang nangyari. Break na pala si Piolo at si KC, si Charice na  dating singing sensation, naging noodles at ngayon ko lang nalaman na nanganganib na din yung kalayaan natin bilang netizens.

Ironic din kasi. Kung kelan na marami nang bawal, dun ko pa naisipang magsulat. I guess, masarap talaga ang bawal.

So ano na balita sakin? Maliban sa pagkarir ko bilang supervisor sa pagawaan ng napkin (tester ako if you dont mind), pagdesign ng gamot sa mga sinisipong manok, at bilang isang tagapagbigay ng kasiyahan sa mga nalulungkot nating kapatid……..ikinalulungkot ko pero wala na talaga akong kagagohan na maaring ikwento sa inyo.

Sa tooo lang, gusto kong mag sulat tungkol sa life changing moments sa patapon kong buhay simula noong nakita ko sa telebisyon si Charice. Kung pano niya pinukaw ang matagal ko nang binaon na galit sa chicken noodles. Pero natatakot ako at baka isang araw, magigising nalang ako sa piling ng mga preso.

Naghahanap parin ako ng mga rason para manumbalik yung dati kong hilig sa pagsusulat.  Siguro, okay na maging una sa listahan si Tito Sotto.

Pero, mas mauuna parin si Charice.

SUSU i mean……… XOXO 🙂

Level up

Para akong tae, minsan lulubog, minsan lilitaw. Sa katunayan nga, kailangan ko pa magreset ng password para lang makalog-in dito. Kinakalawang na ata yung utak ko.

So anong balita sakin?

Ito na siguro yung pinakahihintay kong taon.  Yung masasabi mo na, Ako na. Ako na talaga.

Naging trainer ako for a couple of months, tapos ngayon gearing up for Supervisory level naman. So ngayon niyo na sabihin, ako na. Lol

Mahirap, sa totoo lang. Yung alam mo na may nagmamasid na mas mataas sayo, tapos may umaasa na lower sayo.  In short, maliit lang ang margin for errors.  At kung maka pormal ako sa office, akala mo perpek na.  Namimiss ko na yung mga panahon na pumapasok sa office na lasing.

Nag mature na ako. Sa outlook sa buhay, sa kilos, sa mga desisyon at kahit na sa mga sinusulat dito. Kung napupuna niyo, medyo limited nalang yung mga kwentong kalokohan ko. Hindi ko na nga naiimagine yung sarili ko na gumawa pa ng mga kalokohan. Totoo nga yung sinabi ng mga kanto boys samin na hindi minamadali yung pagiging mature. Magugulat ka nalang isang araw na nag-iba ka na.

Unang tingin pa lang ng mga trainees sakin, natakot daw sila. Mukha daw akong strict at mysterious. Kung maka mysterious sila wagas, pina spell ko naman hindi na makasagot. But I proved them wrong when I started speaking. Dahil kunti lang naman yung oras ko sa pagsusulat, sa training ko nalang dinala yung witty antics ko. And I guess hindi ko naman sila na fail.

I apologize if this blog is missing a lot of updates. Nakakatuwa parin na kahit minsan lang mag-update, mga tao paring panay ang bisita dito. Hindi ko alam kung saan hahantung ang blog na to, pero salamat parin sa mga nagbabasa.

See you all around!

Hey you!

I’m still here motherfather! I’m getting back my groove.

Horrible Boss

Masaya ako sa trabaho ko ngayon. Kung hindi niyo napupuna, madalang nalang ako kung mag-update ng blog. Ganyan naman siguro tayong lahat. Pag masaya na sa buhay, tinatalikuran nalang ang blog na dati’y naging “stress reliever”.

Kailangan ko pang pilitin ang sarili ko ng ilang beses para lang magsulat ng bago. Parang macaroni soup na ginawa ko ngayon. Pilit ako sa pagkain kasi ang pangit ng pagkagawa. At dahil nasimulan ko na, kailangan kong tapusin.

Bago ang boss ko. Syempre, bagong kompanya, bago lahat. Ang nanatili nalang siguro sakin na luma ay yung tiyan ko na mukhang vinulcanize.

Yung relasyon namin ni boss ay parang relasyon ko din sa Teddy Bear. Nakyukyutan ako. Sa sobrang kyut, gusto ko siyang sakalin ng wagas at walang pag-iimbot. Gusto kong iipit yung mga matatabang daliri niya sa pintuan. Pero hindi sa lahat ng panahon ay galit ako sa kanya. Lalong lalo na sa tuwing nililibre niya ako ng pagkain. Natutunan ko siyang mahalin sa mga panahon na ganyan.

Don’t get me wrong. Hindi ako patay gutom o hampas lupa. Nagkataon lang na mahilig talaga ang pagkain na lumapit sakin. Ganyan kalakas ang alindog ko.

Hindi masyadong strict si boss. Sa katunayan, madalas niya akong pag-tripan. Alam niyo kung ano ang problema dun? Yun yung feeling mo na hindi ka makakaganti kasi pikon si boss. Isang pagkakamali lang, makikita mo nalang sarili mo na nag-eempake ng mga picture frames na nilagay mo sa station mo.

Minsan, nagkwento si boss.

“Alam mo, noong elementary ako, nakidnap na ako.”

“Huh? Sure?” Nagduda ako. Hindi naman kasi si boss mukhang mayaman.

“Oo. 3 araw akong ikinulong sa warehouse”.

Gusto ko na talagang tumawa, pero pinipigilan ko lang.

“Tinawagan nila yung nanay ko.”

“So nagbayad din ba yung parents mo?”

“Hindi”

“Eh anong nangyari?”

Umiyak daw ang nanay niya. Tapos sinabihan ang mga kidnapper na…

” Maawa naman po kayo samin. Hindi naman kami mayaman. Mataba lang talaga siya…hu hu hu”

Hindi ko alam kung may hu hu hu ba talagang naganap. Pero pabayaan niyo nalang ako na ilagay yan.

Sa oras na yon, gusto ko na talagang isabog sa mukha niya ang coke na iniinum ko.

“Alam mo kung ano ang nag udyok sakin para sumama sa mga mama na yon?”

“Syempre hindi sir. hi hi hi”

“Pinakitaan nila ako ng isang…………….lata ng Milo“.

Hulaan niyo kung ano ang ginawa ko. LOL

 

 

 

PS: Kamusta nalang pala diyan sa dalawang blogger na ikinagulat ko, Pareho pala kami ng kompanya. Hahahaha…

 

 

My Own Corathon Review

Paunawa lang, ang review na to ay galing sa sariling puna ng manunulat at wala po tong kaugnayan sa kahit sino mang haters ni Erich Gonzales o sa mga pinaslang na baboy ramo sa pelikula. Wala po akong kahit ano mang koneksyon sa gobyerno para buhayin ang isyu na aswang si Pokwang. At huli, hindi po to pangungutya sa mga kinuhang supporting actress/actors  na kung maka arte dinaig pa si Richard Gutierez. Para lang na culture shock at hindi alam na nasa set. Again, hindi po to pangungutya sa kakayanan ni papa Rechard na umarte.

Ang Imbitasyon

Simula noong nakatanggap ako ng text galing kay Tabian at wacky  na nag-aayang manood ng pelikulang Ang Unang Aswang hindi na ako mapakali sa sobrang excited. Wala akong sariling telebisyon kaya sa ganito nalang ako nakikiupdate sa nagaganap sa showbiz world. Ang huling nood ko ata ng tv ay noong sumabog ang issue ng dayaan sa Metro Manila Film Fest care of sa aking idol na si Manay Lolit Solis. That beyotch, I mean yung mga alaga niyang aso.

So dumating ang takdang panahon na manonood na kami. Hindi ako masyadong prepared sa araw na yun. Nag long sleeve lang naman ako at black shoes. Feeling opening night at maglalakad sa pulang carpet.

Noong makita ko ang poster, napasigaw ako….

“Potah!! Asan si Lilia Cuntapay?!”.

Pag aswang ang pelikula Lilia Cuntapay agad? Hindi ba pwdeng si Erich muna?

Lesson 1: Bawal ang walang TV at hindi updated sa showbiz.

Cinematography

Wala akong alam sa cinematography. Ni hindi ko nga alam kung ano ang meaning niyan. Pero noong narinig ko ang officemate ko na nag-eexplain tungkol sa cinematography, para lang akong tinutukan ng limangdaang spotlight sa sobrang “enlightenment”.

Sabi niya: “Yung Ang Unang Aswang, Indie film yun. Kaya lang mahal ang ginamit na camera, kaya mukhang hindi Indie film. Mahal siya na Indie film”

Gusto kong pagsuntukin ang matres niya. Degree holder ako, kung makaexplain tatanga-tanga lang.

Soundtrack

Maganda ang background music na ginamit sa pelikula. Hanga ako sa composer dahil talagang pinag-isipan talaga ang pag-ungol, from start to finish. Kung may ikakasal na kaaway ko, yun yung isusuggest ko na gamitin. Nakakatakot pakinggan. So eerie. Kaya nga sabi ko, sana puro soundtrack nalang yung pelikula, natakot pa ako.

Derek Ramsey

May tanong lang ako, bakit sa tuwing iiyak si Derek sa paghahanap kay Corazon (Cora-thon), parating lumuluhod , tapos iiyak na nakaharap sa  lupa ang mukha? May tinatago ba kayo sa mukha ni Derek? At sa tuwing may love scene, bakit puro baba ni Erich yung kinakain, I mean hinahalikan? Isang beses ko lang nakita si Derek na umiiyak sa pelikula, pagkatapos nun, natakot na ako.

Baboy ramo

Oo, simula kay Rechard mapunta naman tayo sa baboy ramo. Potah, Damay-damay na to. Hindi ako natuwa sa kanila. One minute buhay na buhay yung baboy ramo, tapos noong pinatay na ni Derek Ramsey naging styro. Ano yon? Lokohan?

Pero kung kukumpara ko naman ang baboy ramo kay Rechard Gutierez, eh mukhang may facial expression pa yung  baboy ramo.

Bat ba pinag iinitan niyo si rechard ha?!

Estatwa

Total pinag-usapan din naman natin yung baboy ramo eh bakit hindi nalang natin idamay ang estatwa na pinasan ni Corazon para lang mabigyan ng anak. Kung papipiliin ako kung anong scene ang kinatatakutan ko, yung ay yung pinakita ang mukha ng estatwa.

Naalala ko kasi si Kuya Germs ang at kanyang clown collection.

Extras

Kung may ikakatuwa ako sa pelikula maliban sa mabilis na pagtakbo ni Corazon kahit walang kain, nakakatuwa talaga yung mga extras na hindi ko alam kung saan kinuha. Yung iba mukhang inutusan lang bumili ng suka tapos nawala sa set ni derek.  Natuwa ako sa isang mama na sinilipan ni Tetchie Agbayani habang natutulog. Kahit walang eye contact sa camera, ang lakas makahatak……

Ng init sa ulo.

Erich as Aswang

Hindi ko kayang kutyain si Erich at ang kanyang kakayahan na umarte.Para lang kasing pinagtawanan ko yung taong mahal ko. Lol. Kahit na aswang si Erich maganda parin. Superb acting, lalo na yung pasan niya yung rebulto. Natatangahan lang kasi ako. Niyahahahaha… Okay naman yung mga love scenes nila ni Derek. Puro lapaan ng baba. bwesit. Wala man lang penetration scene, I mean inspirational scene.

So ano yung hatol ko?

For me,  the best comedy movie of the year!

No Doubt

Araw-araw akong dumadaan sa ilalim ng skywalk papunta ng office sa Fuente Osmena. Kahit hindi ko man gusto na dumadaan doon, wala akong magagawa dahil yan lang naman ang malapit na babaan ng jeep sa building namin. Wala pa akong sasakyan kaya hindi puwedeng mag-inarte.

Kadalasan, may matandang lalaki na tumutugtog gamit ang kanyang improvised xylophone sa ilalim ng skywalk. Gawa kasi sa kawayan yung gamit niya at hindi yung usually na nakikita natin na gawa sa bakal. Bulag si manong, at kahit na hindi man siya binigyan ng pagkakataon para makakita, nakakagawa pa rin siya ng magagandang musika.

Sa tuwing nakikita ko si manong, parati akong nagpapasalamat sa Diyos sa biyaya na tinatamasa ko ngayon. Sa bagong trabaho, sa mga bagong kaibigan, at sa ngayon, panibagong training para sa operation management.  Hindi ko alam kung ano ang nakita ng boss ko sakin na in the span of 3 weeks, sinabak niya ako sa panibagong tungkulin. Sa katunayan, eh hindi naman kami nag-uusap ng matino.

Hindi ko pa kilala ang lahat ng mga tao sa opisina. Pero may isang tao talaga na tumatak sa isip ko. Tumatak dahil walang araw na hindi siya nagrereklamo. Sa trabaho, pasahod, at kung bakit siya hindi nilagay sa higher position. Naniniwala ako na ang lahat ng bagay ay dapat pinaghihirapan. Noong bata pa ako, kailangan ko pang umiyak with matching roll on the floor para bilhan lang ng laruan.

Nakalagay sa contact ang matatanggap na sahod every month. Mahirap lang talaga intindihin kung bakit panay ang reklamo niya .Eh di sana hindi niya nalang pinirmahan kung naliliitan siya sa basic pay. Galit lang talaga ako sa mga tanga. Naaapektuhan ang aking pasensya.

Masama lang dahil pati yung iba naming officemate naapektuhan ng negativity niya sa buhay.

Noong isang araw, tinanong ako ng boss ko kung kamusta yung performance ng mga trainees. Sabi ko okay lang, though there are some people not giving out their interest in this job.

Gusto kong magkulong sa generator sa taas ng building sa follow up question ni Sir.

“So whats your plan”.

Kailangan kong magbigay ng input on how to solve the issue. Bwesit, kung alam ko lang na ganito ang mangyayari sa reporting eh di sana kumain muna ako ng 3 sakong mani.

There will be times that we should decide on difficult situations.  At yung panahon na yun ay ngayun. Sa totoo lang, pwedeng imanipulate yung numbers when it comes to performance. Pero yung outlook ng tao sa buhay? Mahirap. Huminga ako ng malalim at sinabing..

“What I think sir is that we should reject those who are defective”.

Sa mga taong hindi marunong magpahalaga ng kung ano meron sila, siguro tama lang ang plano ko.

 

 

 

 

Party Friends and Evil Officemates

Nakakatuwa yung mabilang sa isang lugar puno ng tao na hindi mo kilala. May mga taong magugustuhan mo sa unang tingin, meron din namang kahit ilang bese mo pang tignan ay hindi mo masisikmura. Yan ang nararamdaman ko sa tuwing nagsisimula ako sa bagong trabaho. Umaandar ang pagiging echusero ko.

Sa katunayan, habang ginagawa ko tong kwento, may kumakanta ng Lupang Hinirang sa kabilang cubicle. Tinignan ko ang orasan at alas 12 na ng hating gabi kaya hindi ko alam kung ano talaga ang gusto niyang ipahiwatig. Barilin ko kaya to ng nakatalikod para mas feel niya ang national anthem natin? Ang masama pa kasi ginagawa niya to araw-araw. At sa bawas araw na kinakanta niya yan, na-iignite yung passion ko para kurutin ang kanyang ngala-ngala gamit ang pliers.

Meron din akong kasama na kapwa Ilonggo. Natuwa naman ako dahil sa wakas may makakausap ako gamit ang sarili naming dialekto. Hindi ko lang talaga ma gets kahit pa iuntog  ko yung ulo ko sa  keyboard ng ilang beses kung bakit niya ako kinakausap sa Tagalog eh hindi naman ako muhang pancit malabon. Give away na nga yung pag-gamit ko ng Hiligaynon, kung buhusan ko kaya to ng kumukulong La Paz Batchoy? Kinakahiya niya ba kung saan kami galing?

May bitchi-bitchiyan din sa office. Yung tipong malayo palang siya, lakas na ang amoy ng “attitude”.  Pati mga trainers namin tinatarayan. Si ate, ginawang true to life ang character ni Lola Bella Flores. Noong isang araw, pinatikim niya ako ng pagka-bitchy niya. Tumawa lang ako ng malakas.  Dahil sa totoo lang, nakakatawa naman talaga siya. Isipin niyo nalang ang nagtataray sa inyo. Mataba, maitim, pandak, wasak yung mukha tapos mag-aastang Christina Gonzales? Di ba nakakatawa.

Sabi ng kaibigan ko dito,

“Siya yung nagsabi sakin ng, paki open nga ng pinto noong nag contract signing kami. Akala mo kung makapag-utos manager. Newbie rin pala”.

“Ano ginawa mo?”

“Wala. Sinara ko nalang agad yung pinto. hahahahah” 

“Tara, libre kita ng beer! hahahaha”

 

On training

Nagsimula na pala ako sa bagong kompanya. Mahirap kumpara sa dating trabaho ko pero hindi na ako magrereklamo kasi merong allowance pambili ng damit kaya wala na akong dahilan para maghubad. Isa pa mas nakakaangat pakinggan ang title ko ngayon, dati kasi isa lang akong puta. Ngayon, puta parin pero may M.D na sa huli.

Marami naman kami sa batch namin. Umabot sa walo. Sampu sana, hindi ko alam kung saan na yung iba at bakit hindi sumipot sa training. Mas mabuti na nga yon, kaunti lang ang kompetensya.

Natutuwa naman ako sa mga kasamahan ko. May Mathematician, Engineers, Piloto, Customs at ako, sabi pa ni Ate Marian Rivera, isa akong psychology. At dahil ako ang may pinakamatagal na experience sa pagiging puta, ako yung ginawang lider-lideran nila,  which is ginampanan ko naman ng mabuti. Isang week pa lang, puro kagagohan na ang nalalaman. Nasumbong na nga kami sa heads dahil sa excessive use of email and sleeping.

Inaamin ko na mahirap ang trabaho. Siguro sa umpisa lang, pero hindi ko rin alam. Yung nakakatakot lang kasi kasama sa job description ang no room for errors. Kung meron man daw, dapat zero.  Sino ba ang hindi matatakot kung ang hawak mong clients ay yung mga malalaking companies all over the world?

Hindi naman sa nagrereklamo ako. Sa katunayan, gustong gusto ko yung trabaho ko ngayon.May chance na makapagtravel, malaki ang chance sa promotion, malaki ang pasahod at yung tinatawag na freedom.

Pagpasensyahan niyo na muna kung hindi na ganun kadalas ako magblog.

Pakitigil lang please

Hindi ko alam kung sino talaga ang nagpauso ng public display of affection. Kung bakit kailangan ipamukha sa mga tao na sila na ang may lovelife at kung makalampungan sa loob ng jeep ay parang ito na ang huling sakay patungo sa walang hanggan.

Kailangan balatan, igapos sa ilalim ng puno ng kamote at ipakain sa langgam ang nagpasimuno nito. Makakaya kong patawarin ang salarin kung sana nakakatulong ang PDA sa pag-sagip sa mga taong nawawalan ng landas o maingat ang annual gross income ng lahat ng manggagawa. Pero hindi. Dapat ko rin bang sisihin ang pangulo?

Ang sagwa. Yan ang nasa isip ko habang tinitignan ang dalawang malalandi na nasa harapan ko sa loob ng jeep. Kung maka-akbay ang lalaki mahihiya ang hangin na dumaan. Compress na compress. Mahihirapan kang maghanap ng butas. At si babae, nag-iinarte. Kunwari tulog at nasa dibdib ni lalaki ang ulo. May tulog bang panay ang ngiti at galaw ng mga kamay? Sarap sipain ang panga para matauhan. Kulang nalang talaga gawin motel ang jeep.

Okay lang sana kung cute tignan. Eh potah, sa mukha ng dalawa kahit na mag bembangan pa sila sa harapan ko hindi ka titigasan. Mapipilitan kang humingi ng pasensya sa mga kasalanang nagawa mo at maglaslas gamit ang hair clip. Byaheng impyerno ata ang nasakyan ko.

Kelan pa nag extend ang Sogo motel sa mga jeepneys?

Dugyot. Yan na siguro ang pinaka dabest na salita na kaya kong ikumpara sa kanila. Dugyot times to the nth power.

Lahat ng bagay may binabagayan. Umayos ayun sa lugar, oras, panahon at kung ano ang dapat. Pero minsan, iba sa atin kapal ng mukha lang talaga ang puhonan.

Hindi naman ako bitter. Hindi rin ako yung tipong maghihimasan sa harap ng maraming tao.  Naniniwala kasi ako na ang mga ganyang bagay ay dapat gawin sa loob ng kwarto.

Im totally back. Kamusta kayo?

Para kay G

Dati parating nagmimisa si nanay tuwing almusal bago pumunta ng skul.Parati niyang sinasabi habang naghahain ng ulam ..

” Ang hirap na ng buhay ngayon. Lahat nagtataasan ng presyo. Bigas,kuryente at gasolina. Tapos ikaw panay ang tulog. Hay nako!”

Minsan sumagot ako.

“Eh di gasolina nalang ang ulamin natin. Pareho lang naman ng presyo sa pagkain”.

At hulaan niyo kung sino ang pumasok sa skul na walang laman ang tiyan. Hu hu hu. Ang minsan ay hindi na naulit.

Hindi ako interesado sa ekonimiya noon. Ang naiinitindihan ko lang ay mahirap kami. Simple. Kahit gaano kataas ang mga bilihin kung wala ka namang pambili, wala rin namang kwenta yung pag-emote sa balitang tumaas ang presyo ng gatas. Tandaan, hindi lang suso, I mean sa dudo ng cow makakakuha ng gatas. Maraming paraan pag resourceful ka.

Naiinis ako sa mga taong lakas makarelate. Yung kapitbahay namin na si Pebi (in Bisaya ) or Phoebe (in tagalog) ay isang born again. Born again dahil kada buwan may bagong personality. Isang umaga humihingal na nagkwento kay nanay habang naglalaba.

” Nako madam! Narinig mo ba ang balita kagabi na tumaas naman ang presyo ng gasolina dahil sa gyera sa middle east? Problema na naman kung pano tayo makakabili ng gasolina. ”   Tanong ni Pebi.

” Wala. Dati pa naman tumataas ang presyo ng gasolina. Wala nang bago sa balita na yan.” Sagot ni nanay.

Likas na joiner ako. Kaya tinanong ko si Ate Pebi.

” May kotse ba kayo teh at kung makarelate ka sa balita kulang nalang lumuha ka ng tanso?”

” Wala. Hi hi hi” sabay walk out.

Hindi ko masyadong naiintidihan noon kung gaano kahirap kumita ng pera. Mababa lang ang sahod ng nanay ko kaya kung pwde lang hiwain sa lima ang isang strand ng pancit gagawin niya. Tapos tig-iisang butil lang ng kanin. Ganun lang bro. Ganyan.

Kung tutuusuin kahit gaano kabigat ang problema natin sa buhay lahat nalalampasan kung maparaan lang tayo. Nagtataka nga ako kung pano ko nalampasan ang mga shitty things na nangyari sakin. Kunting beer, bukas makalawa solb na.

Ngayong may trabaho na ako at tumutulong kay nanay, baliktad na ang mundo. Ako na yung panay litanya na bigyan importansya ang pera dahil mahirap kumita. Ramdam na ramdam ko yung paghihirap na naranasan niya noon. Naiisip ko nga minsan kung bubuo pa ba ako ng pamilya dahil takot ako na balang araw gagawin ko yung sinabi ko. Yung ulamin ang gasolina.

 

PS: This is my entry for Gasdude’s blog writing contest.  Go join here!

Ermita

Mainit ang ulo ko. Sobra. Redundant na nga kasi hot na ko, mainit pa ang ulo ko. Lol.

Tumawag ang agency noong isang linggo. May trabaho daw para sakin sa Saudi. Magtuturo ng English. 500 thousand per day.

Pero camel daw yung tuturoan ko. Puputulan ako ng ulo pag after 3 months walang alam ang mga camel.

Joke. Tungkol sa teaching yung offer. Oppurtunity na to kaya sinabi ko na interested ako. Nagtanong ako kung kelan yung interview,  sabi ng babae mag-intay lang daw ulit ako ng tawag.

Kaninang umaga habang naglalaba ako tumawag ang na naman ang agency. Ngayong araw daw ang schedule interview ko dun sa ermita.

Eh potah. Nasa Cebu ako. Tatanga-tanga lang. Nandun rin naman sa resume ko yung current address ko, kung maka set ng interview si ate parang nasa kabilang building lang. Badtrip.

Nagtanong ako kung okay lang ba nextweek nalang. Hindi raw pwede kasi nasa opisina na yung employer ko at gusto akong makita.

Sinabihan ko nalang ang paksyet na secretary na tatawagan ko nalang ulit siya kung may makita akong flights papuntang manila bukas.

So nag-online ako. Nung nakita ko yung presyo ng ticket, putcha!

Mas mahal pa sa buhay ko!

Naiinis ako sa secretary kasi hindi marunong mag set ng schedule. Gusto nila ora mismo. Bathala lang kung umasta.

Napag-isip ko na risky ang situation ko.

At higit sa lahat, umiinit ulo ko sa kanila dahil super ready na ako….

 

ng bigote ko. Balita ko kasi pag walang facial hairs nirarape dun. hahaha

Masamang tao

Dalawang araw akong nagkulong sa kwarto at nanood ng Hellraiser. Simula pa sa unang pinalabas siya noong 1987 hanggang sa huling pelikula niya noong 2005. Hindi ako tumigil sa kakanood kahit na nasusuka na ako sa mga nagliliparang karne ng tao, utak na ginagansilyo at kung ano pang pangpadisturb ng pananalampataya. May pinapatunayan kasi ako.

Sabi sa pelikula, lahat ng tao may kasamaan at kabutihan. Depende nalang sa atin kung saan ang mas mabigat. We create our own demons.We are our own demons.

Hindi ako nabigla. Kinapa ko ang noo ko at baka may sungay na na nakaumbok. Baka kasi nagpaparinig lang ang potangenang narrator.

Alam kong mabuti akong tao. Ipupusta ko ang lahat ng natitirang puri ko.Pero hindi ibig sabihin na mabuti akong tao hindi na ako marunong gumawa ng masama. Marunong din naman ako mag poke back pag pinopoke. Facebook lang kuya?

Sabi ng nanay ko marami daw kaibigan si tatay na masasama. Yung isa nangutang daw sa kanya ng malaking pera. Pero kung sisingilin mo na, hindi na nakakakilala ng tao. Automatic may amnesia. Kaya noong namatay siya, hindi rin namin siya kilala. Ni anino namin hindi nagpakita sa burol.

Nakakasira talaga ng relasyon ang pera.  Kadalasan, ang kasamaan ay sinusuklian rin ng kasamaan. Kaya hindi natatapos ang laban. Paulit-ulit. Buti nalang walang pera ang pamilya ko. Kaya minsan lang kami mag away. Usually, ang pinag-aawayan namin ay kung sino ang maghuhugas ng pinggan. Yun lang. Thank God for making us poor.

Nawalan ako ng 2 kaibigan. Mali, hindi ko sila pinatay. Ako nalang mismo ang nagdesisyon na tanggalin at iblock sila sa Facebook. Potah lang kasi, ang lakas makautang tapos ako pa yung nahihirapang maningil. The nerve!

Masisisi ba nila ako? Nagalit daw sila sakin.

Nagpost kasi ako sa wall nila na wag nalang nilang bayaran ang kanilang utang total eh wala rin naman silang planong magbayad. Abuloy ko nalang sa kanila yun.

Anong masama sa abuloy? Eh ako na nga nag offer.

Hanggang ngayon hindi parin ako makaget –over sa nangyari sa pamilyang Revilla. Kunwari close lang at sobrang affected. Paano kaya magagawa ng isang kapatid ang ipapatay ang sarili niyang kuya? Dahil lang sa pera.

Natapos ko ang Hellraiser ng dalawang araw. At ang resulta ng gusto kong patunayan?

Potah. Takot parin ako sa dugo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Plastic Bigote

Nay, pwede po ba akong mag artista?

Hindi kumibo si inay. Mamasa-masa ang mga mata niya habang nakatingin sakin. Tumalikod. Hinarap ang mga tanim niyang bulaklak at kinausap.

Dun nadurog ang puso ko at itinakwil ang pangarap na maging isang Aga Mulach o kahit George Estregan man lang. Okay, John Lloyd Cruz lang naman sana yung nais ko.

Minsan sa buhay natanong na natin sa sarili kung pano kaya kung naging artista tayo?. Yung nakikita tayo sa telebisyon. Iba nga masaya na masagip ng camera sa 24 oras kahit ang nasa backround ay nasusunog na bahay o di kaya nakahandusay na patay.

Kung magkakaroon ako ng manager, gusto kong kunin si annabelle rama. Tiyak walang babatikos sa kakayanan kong umarte. Lahat ng kaaway pinapatay na sa interview pa lang. Pano na kaya kung magface to face?

Kaya siguro hanggang ngayon wala pang kumontra sa pag-arte ni Richard Gutierez. Kung maka facial expression kasi parang na stroke lang. Hindi mo alam kung malungkot ba o masaya. O di kaya nilalabasan na pero malungkot parin.

Marami akong role na kaya kong gampanan. Sa action, gusto ko ako yung kontrabida. Maraming side kick tapos armas. Yung leading lady ko dapat si Melai para maiba. Kakasawa na kasi yung sobrang ganda katulad ni Anne Curtis at Christine Reyes. Kunwari iinit ulo ko tapos ibabaling ko lahat ng galit ko kay Melai.

Sa huli, hindi yung main actor ang mapapatay ko kundi si Melai.

Ayoko ng comedy. Hindi kasi ako marunong magpatawa. Seryoso akong tao, kaya magmumukhang pilit yung acting ko pag nagkataon. Wag kayong maghanap ng proof. Mapapahiya ako.

Kung drama naman, mas magaling ako dun. Bibigyan ko kayo ng isang eksena na nasa isip ko ngayon na gustong gusto ko.

Sakit na siguro yung pinaka epektib na dahilan para paiyakin ang manonood. Kunwari may cancer ako at may taning na ang buhay. At dahil maganda yung eye lashes ko, tawagin nalang nating cancer of the eye lashes ang sakit ko.

Magdadala ng pancit ang asawa ko. Sisigaw habang pumapasok sa kwarto…

“ Bibi (oo, matigas na baby), may dala akong pancit”.

Hindi ako gagalaw. Hindi na humihinga. Itatapon niya ang pancit sa sulok at sisigaw naman ng….

“ Bibi (oo matigas parin), huwaaaag moooooo akooooonggg iwaaannnn!!”

Bigla nalang akong magsasalita…

“Mahal, ayusin mo bigote ko”.

Tapos mawawalan ulit ng buhay.

Gusto kong humiga siya sa natapong pancit at dun iiyak. Wala lang. Parang mas makukuha niya kasi ang simpatya ng tao pag dun siya.

Simpatya sa pancit. Hindi sa kanya.

Marami akong gusto sa buhay. Sa sobrang dami iba kinalimutan ko na. Iilang tao lang ang masasabi nating masaya sa ginagawa nila. Walo sa sampung katao tinitiis nalang kung saan sila ngayon. Maniwala kayo sa statistics ko. Nakuha ko yan sa nagitinda ng taho.

Minsan, may nagtanong sakin kung bakit hindi ko kayang magmahal ng iba. Na mahalin siya.

Alam niyo kung bakit?

Kaya kong mag-inarte. Pero kahit kalian, hindi napepeke ang puso.

Anong Nanyare?

Kung may ayaw ka sa rules and regulations sa kompanya o ayaw mong sundin, ano yun?

“Yung dress code, yung no cellphone policy po at yung no browsing ng internet websites aside from google”.

Yan ang tanong ng HR officer sakin noong nagka job interview ako dati para sa promotion.  Ang honest lang ng sagot, halatang gustong-gusto ang policy sa opisina. Gusto ko ngang i-print ang rules and regulations, paframe at gawing pendant para ipakita ang pagiging die hard fan.

At dahil sa napakaganda ng sagot ko, yes, alam niyo na ang resulta.

Hindi ako napromote. Naghahanap pala ang kompanya ng robot. Yung sunod lang ng sunod.Hindi sila nagsabi, sana nagsuot ako ng Gundam alas cosplay.

Minsan, hindi mo talaga ma gets ang takbo ng utak ng isang tao. Tatanongin ka, at kung bibigyan mo ng walang pag-iimbot at buong tapat na sagot, magagalit. Kagaya ng nanay ko.

Nanay: Hindi mo ba alam na delikado ang daan pag gabi! Ha? San ka galing! Sagot!

Me: Eh nay, hinatid din naman ako ng classmate ko. Malaki na po ako ano ba.

Nanay: At ngayon sumasagot-sagot ka na!!

Me; 😦

At dun ako napaluha ng pako. Kung saan tumanda na nanay ko, dun pa nagsimulang mag drugs. Hahay.

Minsan nagkaproblema kami ng girlfriend ko. Umuwi kasi ako noong monthsary namin pero hindi rin naman nagtagal. Kailangan ko rin namang bisitahin ang pamilya, dating classmates, officemates at ibang kaibigan. Nagalit sakin kasi mas marami pa yung time ko sa ibang tao keysa sa kanya.

At sinabing din niya na hndi niya na kayang ipagpatuloy ang relasyon. Nahihirapan siya kasi malayo ako, malayo ang trabaho ko. May mga oras na gusto niya akong makasama pero wala ako.

Ilang araw din akong nag-isip kung papayag ba ako sa gusto niya o hindi. Lahat ng possibleng kalalabasan ng desisyon ko ay pinagisipan kong mabuti. At sa huli, pumayag ako. Ang selfish ko naman pag hindi ako pumayag. Gusto niya ring lumigaya, at hindi ko maiibigay lahat kasi malayo ako. Sinabi ko nalang na pag-uwi ko, maguusap kami ulit kung ako parin ba o may nahanap na siyang iba. Masakit, pero hindi ko kayang ipagdamot ang isang bagay kung yun ang ikakaligaya niya.

‘Sige, payag na ako.” Text ko sa kanya pagkatapos ng ilang araw na pag-iisip.

“Wag na nga lang, hindi ko kaya”. 

At hindi lang ako naluha ng pako. Yero na ang lumabas sa mata ko.

Hahay…

Shooting Mall

Sa oras na to malamang marami na sa inyo ang nakakaalam sa nangyari sa SM Iloilo, SM Pampanga at sa SM North Edsa. Kung kailan pa nag-expand ang SM malls para maging shooting mall, hindi ko alam. I’m so belated.

 

Ano nga ba mayroon sa SM na pinipinili ng mga tao para mag suicide? Dahil ba malamig at dyahe naman kung sa Quiapo gawin ang krimen? Dahil ba sa motto na “we got it all for you”? O para malaman ng ibang tao na hanggang kamatayan ang pagmamahalan nila? Hindi ko talaga gets kung bakit pa sa maraming tao gagawin na pwde din naman sa bahay para convenient. Papasukin mo lang sa kwarto, babarilin and dyaran. Tapos.Choosy pa sila. SM talaga.

 

Hindi sila nag-iisip na maraming tao ang masasaktan sa gagawin nila. Ako na ang concern?

 

Magagawa talaga ng pag-ibig no? Siya na ang powerful.Kaya nga hangga’t maari hindi ko pinapayagan ang mga tao na mainlove sakin, kasi mababaliw lang sila. Ayoko naman maging problema sa kanila kaya ako nalang ang umiiwas. Lols.

 

Nagjojoke ako. Potah. Wag kayong mag react.

 

Kakabigla yung nangyari sa SM Pampanga. Ang babata pa kung lumandi. Noong 13 years old ako, (which is 5 years ago) nasa itaas pa ako ng puno at gumagawa ng tree house o di kaya sa ilog namimingwit. Mga kabataan ngayon nasa malls na, nagbabarilan. Minamadali nila ang pagtanda. Ngayon nga, gusto-gusto kong bumalik sa pagkabata. Gusto kong magbahay-bahayan ulit at kung ano pang kahalayan.

 

Pero hindi naman natin masisisi sila kung sobrang nagmahal sila. Ni wala pa ngang taong kinasohan sa sobrang pagmamahal. Yung mali lang eh yung hindi kayang kontrolin ang sarili. Parang pagdridrive lang yang ng motor, pag mabilis ang takbo, mas bibilisan pa natin. Need for speed kung baga.  Kaya pag biglang hinto, dun mo na malalaman wasak na pala mukha mo.

 

Ang punto ko lang naman dito ay, buhay pa ako peps. Manood kayo ng No Other Woman ha!

 

ahaha

 

 

 

 

 

 

 

 

9nt

Minsan sa buhay kailangan malugmok sa kasalanan. Alam mong mali pero hindi mo kayang talikuran. Dito ka masaya kahit alam mong sa huli ikaw mismo ang masasaktan. Kailangan magpakabaliw, at sa bawat sandali na gigising ka sa katotohanan, iiyak ang lahat ng sakit at tawanan lang ang katangahan.

Nakakapagod pero hindi nakakasawa. Paulit-ulit. Kelan ako titigil?

………….Saka na pag hindi ko na kaya.

Balang araw, maiintindihan rin namin ang lahat.

What does traveling means to you?

What does traveling means to you?

Yan ang tanong ni TitoPaulo Coelho sa blog niya. Ayokong magiwan ng comment dahil baka madiscover pa ako at sumikat. Kaya ibloblog ko nalang ang sagot.

So ano ba talaga ang kahulugan ng paglalakbay para sakin?

Syempre wala, aksaya lang ng panahon. Uma-attitude na naman? Ha ha ha.

Iba sa inyo nagtataka kung bakit puro beach lang ang pinakita ko sa dating post ko about traveling, at parang walang kabundol-bundok. Blog ko to pakialam niyo? Ahahhaa..

Syempre, minsan sumside trip din ako sa mga bundok. Hindi lang halata, pero mahilig akong umakyat ng bundok. Lalo na kung sariwa. Ay shit. Mali.

Nakita niyo na ba yung movie ni Julia Roberts na eat pray and love?  Ako? Hindi. At wala akong plano. Nabasa ko lang sa ibang blogs na tungkol yun sa babaeng nag-iinarte na mahanap ang sariling kaligayahan. Pumunta ng ibang lugar, kumain, at nagalit sa MMDA dahil kulang daw sa warning ang daan.

Kunwari seryos na.

Darating sa punto na mapapagod ka sa lahat. Sa sarili, sa trabaho, karelasyon, responsibilidad, sa pera o di kaya sa pamilya at isa lang ang tanging sagot diyan: Ang tumakas. Ang probema, saan?

Sinubukan ko minsan gawin ang ginawa ni Ate Julia. Bangag lang noong araw na yun at napagsawaan ko na ring idreadlocks ang buhok sa kili-kili. Naligo, hinanda ang kakainin, inempake ang magagandang briefs para kung ano man mangyari sakin, atleast hindi ako mahihiya sa pamilya ko na makita akong nakahandusay sa bangin. Patay man atleast mamahalin naman ang brief. For a change din yung brief na walang skidmarks. Lols

Maulan noon habang naghihintay ako sa terminal ng bus. Bad timing ang panahon pero hindi ako pwedeng mag back out at umuwi nalang. Sayang ang effort, oras at hair gel. At dito ako nakarating:

 

Kuya saan ang Starbucks dito?

Bundok yan dun sa Bogo City.  Tignan niyo naman ang langit,  bad mood. Problema kung pupunta ka sa bundok ay yung tirahan. Unlike sa mga beaches, sigurado ka na mayroon ka talagang matutuluyan, because near the bitches are cheap motels.

Kung saan ako nakitulog? Sa driver ng motor na sinakyan ko para ihatid ako sa kung saan ang starting point ng bundok na yan. Letche, kung ano ang pumasok sa utak ko sa araw yun? Hindi ko alam. Alam ko na ang tanging gusto ko lang sa araw na yun ay ang pumunta sa kung saan hindi abot ng GPS.

Driver: Sir, maraming NPA dun. Delikado.

Me: Tangena!Diyos ka ba? shut up and drive. (joke. hindi ko sinabi yan)

So far hindi ko naabot ang tuktuk ng bundok. Dahil nga masama ang panahon at medyo hapon na noong dumating ako. Kaya napagisipan ko nalang na magpalipas ng gabi sa bahay nina kuya. Ang simple ng bahay nila. Walang kyeme-kyeme. In short, bahay kubo ang tirahan nila pero may jacuzzi sa sala. Weh?

Kahit malayo sa ciudad ang lugar, napakasimple lang ng buhay nila at hindi komplikado. Kita sa mga mukha na hindi sila problemado at walang stress. Tinanong ko si kuya kung masaya naman sila sa ganitong buhay. Alam niyo ang sagot niya?

Manong: Sanayan lang yan  sir. Masaya naman. Malayo sa gulo at mahirap na buhay sa city.

Tama naman siya. Pero sa taong katulad ko na hindi napapagod sa kakaimprove ng buhay, mahihirapan akong mamuhay sa lugar na kagaya ng sa kanila.  Ayoko na hambang buhay nalang akong didilig ng halaman at magwawalk ng kalabaw. Utusan mo nalang akong magtroubleshoot ng no signal sa cellphone wag lang magtanim ng palay. Arte? Siguro nga ang tao parang uri lang ng tanim yan. Tutubo sa kung saan dapat siya mabubuhay. Subukan niyo kayang magtanim ng strawberry sa desyerto.

Mamatay ako manong kung dito ako. Like now, im dying na nga eh.

Buti na nga lang at hindi ako pinalayas at pinatulog sa ilalim ng acacia. Wala pa naman akong Off lotion. Lols.

At dahil hindi natuloy ang meet and greet ko sa mga rebelde sa bundok, napag-isipan nalang namin na pumunta sa Pantalan. Para hanapin si Ploning.

Parang tanga lang ano? Pumunta ng bukid pero naka complete get up para party party. lols.

Minsan masaya ding gumawa ng ganito sa bukid.

Survivor Philippines

Pauwi na me.

So ano talaga napapala ko sa kakalakwatsa? Aside sa experience, napapalayo ka sa trabaho, nakikilala mo ng mabuti ang sarili mo at kung ano ang gusto mo sa buhay. Sa bawat tao na nakikilala mo along the way, mas nacocompare mo yung buhay mo at ang buhay nila. Ika nga, you have to go out of your house para malaman mo kung anong meron sa labas, hindi lang yung panay tanaw mo sa bintana.

So sabay- sabay tayong mag eat, pray and lust este love!

Eyes set to kill

Tinatanong ko sarili ko kung saan ko nakuha ang pagka-morbid ng aking pag-iisip kung minsan. Gaya nalang dati noong nagkasakit ang officemate ko at kakabalik lang sa opisina. Pagkakita ko pa lang sa kanya sa pintuan na sobrang payat, nagsimula agad ako magdasal at mga plano sa darating na libing at coffee party.  Ako na ang  super duper ultra masama.

Eh feeling ko kasi pag nagkasakit na ang tao, mamamatay na. Yun pala stress lang siya. Saree nemen.

Soap Opera

Ang bango-bango ng bagong sabon na inutang ko sa aking room mate. Nasa box niya ang pangalang oat milk, so malamang gawa siya sa gatas at oats. Duh? Minsan nga naisipan ko na siyang kainin dahil wala talagang pagkain sa bahay. Umandar na naman ang pagka hungry dead.

Para siyang sampaguita na may halong ¼ ounces of roses, pinch of mint at isang patak ng luha ni severus snape.

Ang sarap isabon dahil may oats, lalo na sa mga lugar sa katawan na mahirap abutin. Masarap kasi para ka lang nag sascrub, nakikiliti ang betlogs ko pagsinasabon ko siya. Amazing talaga dahil pagtingin ko sa betlogs ko ….shiny na!

Okay, hindi ako papasa bilang product reviewer.

Fetish ko ang mabango. Sa tuwing paglabas ko ng banyo pagkatapos maligo, para lang akong rebulto na inalayan ng bulaklak. Ganun siya kabango. Kaya kahit sa bango man lang, feel ko na ang linis ng budhi ko, walang bahid ng immoralidad at intact parin ang kamalayan kahit na wasak na wasak na ang mukha.

 Medyo may kamahalan lang ng kunti ang bagong sabon ko. At ang daling maubos. Siguro nga dahil gawa siya sa gatas. Pero bago ko pa gamitin ang sabon na to, meron na akong regular na sabon na ginagamit. Hindi man siya ganun ka bango kumpara sa oat milk, tiwala pa rin ako sa kapabilidad niya na magbigay sakin ng long lasting kaligayahan. Walang shiny balls after bath, but a pure feeling of satisfaction. Weh?

Sa dami ng “options” sa mundo sa lahat ng bagay, nakakasakit na sa ulo ang mamili. Kadalasan, papalit palit tayo ng ginagamit dahil kulang, tapos hahanap na naman ng bago, at kulang na naman o hindi ka masaya dahil nga, kulang. Ang dali lang siguro pumili kung ang pagpipiplian ay pula o sa puti lang, o di kaya pera o bayong, pwede ring hirap o sakit. Teka, parang pareho lang no?

Di rin nagtagal bumalik ulit ako sa dating sabon na ginagamit ko. Ganyan naman talaga parati. Kailangan sumubok ng iba. Dahil sa kabila ng papalit palit natin sa pagpili ng mga bagay, mas lalo nating nalalaman kung sino at ano ang dapat nating bigyan ng halaga.

Hindi na importante kung magkamali man, ang importante kung pano natin balikan ang ating iniwan at sabihing,

Sorry na. Ikaw naman talaga ang gusto ko.

Cocks

Isa sa katangian na hindi ko nakuha sa yumaong ama ko ay yung pagkahilig sa sugal. At nagpapasalamat ako na hindi ko kinahiligan yan. Mahilig akong sumugal ng tsansa sa buhay, pero kung yung sugal na may halong pera, ibang usapan na yan.

The Cebu Blog Camp 2011

The Cebu blog Camp is an event organized annually by the Cebu Bloggers of the Blog and Soul Movement which is the educating leg of the Philippine Blog Awards Inc. which has been running for already four years. This is the largest gathering of bloggers in Cebu.

THE CEBU BLOG CAMP 2011 is co-presented by

Bronze Sponsors

Geiser Maclang Marketing Communications, Inc.

Media and Institution Partners

Official Web Browser

Official TV Media Partner

Official Online Print Media

Official Photo-Social Media Partner

DONOR

Academy for International Culinary Arts

Na invite na ako dati pa pero hindi ako sumipot dahil maraming kaartehan na nalalaman. Kasi kunwari nga mahiyain ako sa personal. But this time, I will attend the event at makiki social climb. Sana may beer. Ha ha ha. At dahil hinihingi ang reasons why I will attend the event, ito:

1.  This will be my first time to attend an event for bloggers since dati pa anonymous blogger daw ako. Pero since people are evolving from time to time, I changed my mind na. lols

2.  I wish to learn more and meet other bloggers out there, which I doubt meron akong kilala. Ha ha ha.  Cebu readers? Meron bang pupunta sa inyo?

3. I love meeting people. Char.com. Sa totoo, habol ko dun ay freebies at snacks. Pangtawid gutom lang sir. Joke . joke, joke again! Totoo, gusto kong makita kung gaano karami ang mga nagbloblog galing Cebu. Kung maka census lang ano?

4.  Because the event is sponsored by Globe. I’m a Globe user since nauso ang celepono sa mga homo sapiens. Ganyan ako ka fan, basta Globe event go lang ng go. Kahit sabihin pa ng Globe na igive up ko ang virginity in exchange for a 30 pesos load  ko gagawin ko. Any takers? hahahaha..Joke.

5.  Because I am looking forward to learn and have some fun on the event. I am taking my blogging to the next level, so I hope this event will help me reach my goal. And that is: World peace. Ching!

Hello readers and fellow cebu bloggers! See you all there. Say hi when you see me! Yun kung makikilala niyo ako! wahahhaa…bleh!

PS: Tabian and Nieco speaks, you guys coming? Reesie?

Anita and the 10 questions

Ang kwento ko ngayon ay hango sa totoong buhay. Iniba ko lang ang pangalan ng mga taohan para hindi naman masyadong obvious na officemates ko sila at nilagyan ng glitters para hindi magmukhang totoo. Lols. At syempre para pangalagaan ang kanilang reputasyon at dignidad, kung meron man.

Sa isang malayong lugar na tanging ako lang ang nakakaalam, may isang kaharian na  hawak ng isang malupit na reyna.  Tawagin nalang natin siyang Lady F (F for Efren).

Anti RH bill si Lady F, kaya lumubo ang populasyon ng kanyang munting kaharian. Wala na talagang paglagyan ang mga bagong panganak na mga sanggol maliban nalang sa flower pot. Kaya nag-isip si Lady F ng paraan kung pano mabawasan ng tao ang kanyang kaharian.

Zup?

Marami sa inyo ang nagtaka at nagtanong kung saan ako nagpunta at bakit naka private ang blog ko.

Masasabi ko lang ay, I dont owe anyone an explanation.

Mataray? Attitude. Christine Reyes lang. lols. Hindi naman siguro importante ang paliwanag ko sa inyo kaya wag na lang.

Sobrang hina ng kita sa bentahan ng laman kaya kailangan kong magfocus sa negosyo. Joke. Sa sobrang saya ko siguro sa mga nagdaang linggo, tila nakalimutan ko na kung pano maging malungkot. Kaya ang ingeterong life, binigyan ako ng bonggang bonggang depression. So far okay na. Wala nang marriage proposal. ahahhahaha.

Tahimik na muna ako sa ngayon dahil holy week. Ayokong magwento ng kabalbalan sa ngayon. To nalang muna, enjoy niyo ang video na to. Wahhahhahaha